De wegwerpcultuur

Macht der gewoonte: het glas van het brik en plastic en karton scheiden. Daar staat de stapel melkkartons naast de plastic colaflessen me zielig aan te staren. Want als een echte Amerikaan gooi ik vanaf nu al mijn afval samen met het Kyoto protocol gewoon op een hoop. Misschien is het onterecht als ik gefrustreerd wordt van mijn suitemate die alle lichten gewoon de hele nacht door laat branden of het water van de douche al een kwartier op voorhand nonchalant laat lopen. Ik heb het gevoel dat deze mensen hier gewoon geen opvoeding in hebben gekregen. Veel nemen weinig geven. En alles is er ook op gericht om onmiddellijke behoeften te bevredigen.. of ze desnoods te creëren. Hier op long island is het duidelijk een uitdaging je ergens te bevinden waar je niet binnen de 10 min een vette hap fast food op u bord kunt krijgen. Deze wetenschap in combinatie met de gigantisch lange afstanden die zo typerend zijn voor Amerika. In de city mag je daar 5 min van maken.

Voor andere basisbehoeften zoals seksuele wordt op een heel andere manier naar oplossingen gezocht. Prostitutie is hier, uitgezonderd van twee staten, nog altijd integraal verboden. Hoewel Axelle Red daar misschien gelukkig om kan zijn zou het misschien de kans op drama’s zoals wat eergisteren op onze campus gebeurde kunnen verminderen. Een 18 jarig meisje werd hier op campus door 5 mannen verkracht. 4 waarvan 1 hofstra student zijn al opgepakt. Van dit nieuws wordt je wel effe ziek. Ik zou het aan de statistieken moeten overlaten maar na nog een gewelddadige overval op de campus gisteren en een vermoorde student in Yale krijg je wel het gevoel dat er iets serieus mis is met deze samenleving.

Zoals Sander zei lijk ik me precies veel te ergeren maar als ik hier al een belangrijke levensles heb meegekregen is het wel ‘go with the flow’. Dat belet me natuurlijk niet mijn ogen een beetje open te houden en kritisch te zijn of dit weekend pepperspray te gaan kopen in Chinatown. Of, nu dat ik er aan denk, ik kan ook gewoon naar de gun and ammo store op de hoek lopen (serieus 5 min van mijn voordeur naast de McDonalds en de Dunkin Donuts).

Maar Amerika maakt het ook goed met mij. NYC is fantastisch! We zijn in Williamsburg, Brooklyn naar een –weeral gratis en voor niets- festivalletje geweest. Het allermooiste uitzicht op Manhattan en een dj-set van Girltalk. Het weekend erna was er in Tompkins square park het Charlie Parker jazz festival (inderdaad free –as a bird- bird is the word!). Daar zijn we, na de Ensor expositie in het Moma onder een stralende zon naartoe getrokken. Met vlinders in de buik gaan luisteren naar Cedar Walton trio en onderweg een schattig vintage vestje gekocht voor 4$. Verder met Karolien nog in blue note naar Dave Holland en Chris potter gaan luisteren. Echt memorabel. Daarna zijn we met onze nieuwe vriend, John de trompettist afgedwaald naar smalls, een nog schattigere jazzkeet waar ik een babbeltje deed met Billy Hart die een paar weken daarvoor nog in jazz Middelheim met onze Toots had gespeeld. Ik ben hier eerlijk gezegd al trots geweest op mijn nationaliteit. Hoewel ik ze soms wel eens moet uitleggen dat Belgium niet de hoofdstad is van Brussels zijn James Ensor, onze streekbieren, Toots Thielemans en natuurlijk Kim Clijsters hier niet onbekend. Zondag in the Zebraroom van de lenox lounge in Harlem met Karolien standards gaan zingen en plannen gemaakt met de drummer van Annie Ross om een dezer dagen naar een van zijn gigs te komen.

Aangezien de Brit Henry Hudson zo’n 400 jaar geleden onder Hollandse vlag de Hudson rivier en daarmee NY ontdekte is het hier vorig weekend een oranje-blauw-wit-rood-met-sterretjes-en-klompen-en-gouda-feest geweest. Governers island werd voor de gelegenheid omgetoverd tot mini-Nederland. Armin Van Buuren kwam draaien en riep kroonprins en prinses Willem-Alexander en Maxima op het podium die spontaan begonnen mee te dansen. De oranjes werden gek. Verder deed NY ook zijn best er deze dagen extra netjes bij te lopen aangezien het the NY fashion week is. De upper east siders in Chanel, de aziaten in Vuiton, de soho crowd in Margiela en de rest van de modewereld komt nu samen in Bryant park.

Verdere van god losgerukte taferelen in het New Yorkse straatbeeld. Nogmaals enen hele schone afro-american die voor ons int midden van de straat zijn kleren begon uit te trekken, een dakloze die onder het onvoorzienbare gevaar van een naderende tram op de sporen was gaan zitten, Politievolk met grote guns aan wall street, marins, militairen, sheriffs en the air force in de meest typische traditionele uniforms, vrouwen die mannen zijn, mannen die vrouwen zijn en natuurlijk chihuahua’s in een handtas.

Hoewel er over hempstead hier buiten de criminality rate niet veel boeiends valt te vertellen heeft long island naast de lange afstanden en een bouwstijl van peperkoekenhuisjes prachtige stranden. Ik ben met mijn vriendinnetjes en mijn nieuwe goede vriend the U.S. constitution een dagje gaan zonnen op strand en zwemmen in een super woeste Atlantische oceaan.

Ok, dat was het ongeveer. Tis voor velen van jullie bijna weer zover: een heuglijk weerzien met de hans de wulfen en de christiaan engelsen van deze wereld. Veel succes daarmee! Soms ben ik in gedachten in de univstraat, aan de muinkkaai of op de graslei. Maar, buiten de twee dagen dat ik vrij ziek in mijn bed heb gelegen met wat achteraf niets minder dan the swine flu bleek te zijn (virus is door de hele campus gegaan) doe ik het goed hier in deze verrassend nieuwe wereld. Ik haal succesvol mijn rode sokken uit de witte was, sla massa’s groeten en fruit in en hou mijn hoofd boven water met alle reading assignments.

Veel liefs,

Xoxo

Sophie

bijzonder bezoek

Ik dacht niet dat dit verhaal kans maakte om op de blog te geraken aangezien die natuurlijk onbeperkt publiek raadpleegbaar is. Maar er is niets dat een beetje woordspel niet kan oplossen. Dit is het verhaal van Lars De Reavit.

Lang lang geleden in een ver ver land was er eens een jongen die duidelijk geen blijf wist met zichzelf. Zijn naam was Lars. Lars was de hartelijke, joviale man die zich met een ferme handdruk en een spontane babbel als vis in het water door de mazen van het sociale netwerk bewoog. Het feit dat je met Lars slechts een oppervlakkig gesprekje en een paar uitwisselingstips had gewisseld weerhoudt onze gewiekste vriend niet om zichzelf voor een aantal dagen bij te thuis uit te nodigen. We zitten nl. allemaal tezamen in hetzelfde erasmus-bootje. Allemaal goed en wel.

Aangezien de kans van zo’n verlicht bezoek dus groter is dan je denkt vond ik het aangewezen een kleine handleiding te schrijven. Zo gaat het in zijn werk.

Op een schone dinsdagavond krijg je plots een sms’je. Het bevat de mededeling dat niet-genodigde zijn intrede zal maken een uur na middernacht en het verzoek zijn bed te dekken en in ‘opperbest humeur’ te zijn. Zo gebeurt het ook en buiten het wekken van een zieke kotgenoot om 2u ’s nachts door het opzetten van muziek verloopt de eerste nacht ook heel vreedzaam.

Stap twee van onze handleiding ligt iets moeilijker. Je wil de volgende ochtend nl. niet met de heer De Reavit en je vrienden/kennissen of andere zelfstandig voelende en denkende mensen op een trein belanden. De kans bestaat erin dat hij ze verrast met onbetaalbare uitspraken als ‘alle Amerikanen zijn dom’ , ‘alle rechtenstudenten zijn snobist’ of nog eentje: ‘vrouwen beschikken over geen enkel creatief talent’. Inderdaad opbouwende kritiek is iets waar L.D.R. in uitblinkt. Recht voor de raap, recht door zee. Goed onderbouwd en genadeloos geeft hij zijn overspoten mening. Achter zich laat hij een pad van vertwijfeling en ontzag als hij verder schrijdt op de vleugels van zijn ongenadigheid.

Je doet er best aan hem daarna een dag uit het oog te verliezen, wat niet moeilijk is. Lars heeft er een handje van weg om, eens hij weer eens verzeild is in filosofische overpeinzingen, letterlijk en figuurlijk de weg te verliezen.

Als je hem ’s avonds terug tegen het lijft loopt (liefst deze keer niet letterlijk, dat zou niet goed zijn voor de gezondheid) kan de pret weer beginnen. In een stad als NY die bol staat van de mogelijkheden is het natuurlijk een kunst compromissen te sluiten als het op avondplanning aankomt. Voor L.D.R. is dit echter geen enkel probleem. Onbaatzuchtig en genereus als hij is laat hij zich meevoeren met de stroom en keurt het voorstel van de meerderheid onmiddellijk goed. Een Blues club in Greenwich, dat lijkt zo slecht nog niet. Nochtans, geheel onverwachts, nadat de muziek wordt ingezet beslist L.D.R. fervent te beginnen GSM’en. Teleurgesteld door uitblijvende reacties besluit hij dat ostentatief geeuwen het juiste signaal moet geven. Helaas, de desinteresse in zoveel aanstellerij zorgt ervoor dat hij even vastbesloten als gewoonlijk zijn 2 uur durende klaagzang inzet. Lars houdt van Rihanna, die hij bij thuiskomst om 1u uit zijn GSM speakers laat galmen, niet van Blues. Lars houdt van de overpoort, van clubs en van ‘populaire’ muziek. Tijdens de klaagzang is het aan te raden te doen alsof je luistert en je boodschappenlijst te maken of naar de sterren te kijken. Doch, dit doe je subtiel. L.D.R. is niet van de domste en als hij je doorheeft durft hij ook wel eens met grovere verwijten te strooien en woorden in je mond te leggen als ‘Je moet me niet veroordelen omdat ik niets van muziek ken’. Hij had zelfs kunnen zeggen dat ‘Rihanna van hetzelfde kaliber is als John Coltrane’ als hij wist wie John was, natuurlijk. Op de weg naar huis probeer je met een vriendelijk ontwijkende glimlach, tijdelijke hardhorigheid of acute migraineaanval de boot af te houden. Je hebt het gemaakt door stap drie. Proficiat.

Stap vier. Naarmate het einde van het hoog edel bezoek nadert stijgt ook de moeilijkheidsgraad van dit intermenselijk behendigheidsparcours. Je komt aan om 18u. Op deze manier heb je het overgeven van dronkenschap op een publieke plaats nabij Times Square ongeveer 5u geleden gemist. Pfieuw. Bij de rangschikking van de zetels tijdens de Broadway show probeer je zo ver mogelijk van de zijkant te zitten. Deze plaats wordt attentvol voorbehouden voor de heer De Reavit aangezien hij op deze manier zijn hoofd tegen de zijmuur kan leunen en zo de comfortabelste slaappositie kan vinden. Je bespaart je ook de meeste vernedering als de toneelmeester in het midden van het stuk verontwaardigende opmerkingen komt maken en L.D.R.’s camera in beslag neemt nadat hij in het midden van de scene, ondanks waarschuwingen, erop los flitste. Hij is verrassend listig. Hoewel je denkt dat hij voldaan zijn roes uitslaapt lukt hem het toch nog kwajongensstreken uit te steken.

Omdat het verdere verloop van de avond nog iets cultureels inhield vond hij het verkieslijk ettelijke uren in zijn eentje te gaan ronddwalen. Hij laat ons in een mist van onwetendheid als hij de mysterieuze woorden ‘gewoon Chillare’ gebruikt ter verduidelijking. Eens terug gelokaliseerd en op weg naar huis neemt hij nog enkele beslissingen die zelfs zijn fans (denk: kotgenoten als niet-nader genoemde VRG-fanaat X en niet-nader genoemde VRG-fanaat Y) met verstomming zullen slaan. Tegen een deur plassen in het openbaar tussen 7th ave en 43st mocht niet ontbreken. Zoals je ziet verlies je hem best niet uit het oog. Zelfs wanneer je denkt dat hij een meter achter je loopt is hij plots met een louche figuur aan het onderhandelen over een aantal grammen coke. Lars weet hoe dit moet. Hij vindt overal zijn weg, spreekt de taal van de straat en is niet bang van een losse babbel noch met een drukbezette politieagent noch met een paranoïde zwever.

Eind goed al goed. Net zoals zijn bezoek loopt ook deze handleiding ten einde. Op moment van schrijven ligt L.D.R. in de zetel in de kamer naast mij. Hij ruikt naar urine en bier. Een bedanking voor het logement is uitgebleven evenals elke andere vorm van menselijk en elementair respect.

Een samenvatting voor deze korte gids zou kunnen zijn: ‘Ban L.D.R. uit u persoonlijke levenssfeer’. Hoe groot u hart ook is, deze leegte is niet te vullen.