bijzonder bezoek

Ik dacht niet dat dit verhaal kans maakte om op de blog te geraken aangezien die natuurlijk onbeperkt publiek raadpleegbaar is. Maar er is niets dat een beetje woordspel niet kan oplossen. Dit is het verhaal van Lars De Reavit.

Lang lang geleden in een ver ver land was er eens een jongen die duidelijk geen blijf wist met zichzelf. Zijn naam was Lars. Lars was de hartelijke, joviale man die zich met een ferme handdruk en een spontane babbel als vis in het water door de mazen van het sociale netwerk bewoog. Het feit dat je met Lars slechts een oppervlakkig gesprekje en een paar uitwisselingstips had gewisseld weerhoudt onze gewiekste vriend niet om zichzelf voor een aantal dagen bij te thuis uit te nodigen. We zitten nl. allemaal tezamen in hetzelfde erasmus-bootje. Allemaal goed en wel.

Aangezien de kans van zo’n verlicht bezoek dus groter is dan je denkt vond ik het aangewezen een kleine handleiding te schrijven. Zo gaat het in zijn werk.

Op een schone dinsdagavond krijg je plots een sms’je. Het bevat de mededeling dat niet-genodigde zijn intrede zal maken een uur na middernacht en het verzoek zijn bed te dekken en in ‘opperbest humeur’ te zijn. Zo gebeurt het ook en buiten het wekken van een zieke kotgenoot om 2u ’s nachts door het opzetten van muziek verloopt de eerste nacht ook heel vreedzaam.

Stap twee van onze handleiding ligt iets moeilijker. Je wil de volgende ochtend nl. niet met de heer De Reavit en je vrienden/kennissen of andere zelfstandig voelende en denkende mensen op een trein belanden. De kans bestaat erin dat hij ze verrast met onbetaalbare uitspraken als ‘alle Amerikanen zijn dom’ , ‘alle rechtenstudenten zijn snobist’ of nog eentje: ‘vrouwen beschikken over geen enkel creatief talent’. Inderdaad opbouwende kritiek is iets waar L.D.R. in uitblinkt. Recht voor de raap, recht door zee. Goed onderbouwd en genadeloos geeft hij zijn overspoten mening. Achter zich laat hij een pad van vertwijfeling en ontzag als hij verder schrijdt op de vleugels van zijn ongenadigheid.

Je doet er best aan hem daarna een dag uit het oog te verliezen, wat niet moeilijk is. Lars heeft er een handje van weg om, eens hij weer eens verzeild is in filosofische overpeinzingen, letterlijk en figuurlijk de weg te verliezen.

Als je hem ’s avonds terug tegen het lijft loopt (liefst deze keer niet letterlijk, dat zou niet goed zijn voor de gezondheid) kan de pret weer beginnen. In een stad als NY die bol staat van de mogelijkheden is het natuurlijk een kunst compromissen te sluiten als het op avondplanning aankomt. Voor L.D.R. is dit echter geen enkel probleem. Onbaatzuchtig en genereus als hij is laat hij zich meevoeren met de stroom en keurt het voorstel van de meerderheid onmiddellijk goed. Een Blues club in Greenwich, dat lijkt zo slecht nog niet. Nochtans, geheel onverwachts, nadat de muziek wordt ingezet beslist L.D.R. fervent te beginnen GSM’en. Teleurgesteld door uitblijvende reacties besluit hij dat ostentatief geeuwen het juiste signaal moet geven. Helaas, de desinteresse in zoveel aanstellerij zorgt ervoor dat hij even vastbesloten als gewoonlijk zijn 2 uur durende klaagzang inzet. Lars houdt van Rihanna, die hij bij thuiskomst om 1u uit zijn GSM speakers laat galmen, niet van Blues. Lars houdt van de overpoort, van clubs en van ‘populaire’ muziek. Tijdens de klaagzang is het aan te raden te doen alsof je luistert en je boodschappenlijst te maken of naar de sterren te kijken. Doch, dit doe je subtiel. L.D.R. is niet van de domste en als hij je doorheeft durft hij ook wel eens met grovere verwijten te strooien en woorden in je mond te leggen als ‘Je moet me niet veroordelen omdat ik niets van muziek ken’. Hij had zelfs kunnen zeggen dat ‘Rihanna van hetzelfde kaliber is als John Coltrane’ als hij wist wie John was, natuurlijk. Op de weg naar huis probeer je met een vriendelijk ontwijkende glimlach, tijdelijke hardhorigheid of acute migraineaanval de boot af te houden. Je hebt het gemaakt door stap drie. Proficiat.

Stap vier. Naarmate het einde van het hoog edel bezoek nadert stijgt ook de moeilijkheidsgraad van dit intermenselijk behendigheidsparcours. Je komt aan om 18u. Op deze manier heb je het overgeven van dronkenschap op een publieke plaats nabij Times Square ongeveer 5u geleden gemist. Pfieuw. Bij de rangschikking van de zetels tijdens de Broadway show probeer je zo ver mogelijk van de zijkant te zitten. Deze plaats wordt attentvol voorbehouden voor de heer De Reavit aangezien hij op deze manier zijn hoofd tegen de zijmuur kan leunen en zo de comfortabelste slaappositie kan vinden. Je bespaart je ook de meeste vernedering als de toneelmeester in het midden van het stuk verontwaardigende opmerkingen komt maken en L.D.R.’s camera in beslag neemt nadat hij in het midden van de scene, ondanks waarschuwingen, erop los flitste. Hij is verrassend listig. Hoewel je denkt dat hij voldaan zijn roes uitslaapt lukt hem het toch nog kwajongensstreken uit te steken.

Omdat het verdere verloop van de avond nog iets cultureels inhield vond hij het verkieslijk ettelijke uren in zijn eentje te gaan ronddwalen. Hij laat ons in een mist van onwetendheid als hij de mysterieuze woorden ‘gewoon Chillare’ gebruikt ter verduidelijking. Eens terug gelokaliseerd en op weg naar huis neemt hij nog enkele beslissingen die zelfs zijn fans (denk: kotgenoten als niet-nader genoemde VRG-fanaat X en niet-nader genoemde VRG-fanaat Y) met verstomming zullen slaan. Tegen een deur plassen in het openbaar tussen 7th ave en 43st mocht niet ontbreken. Zoals je ziet verlies je hem best niet uit het oog. Zelfs wanneer je denkt dat hij een meter achter je loopt is hij plots met een louche figuur aan het onderhandelen over een aantal grammen coke. Lars weet hoe dit moet. Hij vindt overal zijn weg, spreekt de taal van de straat en is niet bang van een losse babbel noch met een drukbezette politieagent noch met een paranoïde zwever.

Eind goed al goed. Net zoals zijn bezoek loopt ook deze handleiding ten einde. Op moment van schrijven ligt L.D.R. in de zetel in de kamer naast mij. Hij ruikt naar urine en bier. Een bedanking voor het logement is uitgebleven evenals elke andere vorm van menselijk en elementair respect.

Een samenvatting voor deze korte gids zou kunnen zijn: ‘Ban L.D.R. uit u persoonlijke levenssfeer’. Hoe groot u hart ook is, deze leegte is niet te vullen.