Body and soul

Ahoi liefste thuisfront! En vele andere fans van over de hele wereld…

Ik dacht dat het nog eens tijd werd voor een update. Mijn verwaarloosde  casebooks liggen me vanavond weer zieltogend aan te staren omdat mijn voelsprieten weer helemaal richting jazz staan, dankzij mijn ‘awesome’ comboleden van the steven baker quartet hier op campus en dankzij Justin en Claire Binek, vocalists van Uarts, Philly, waarmee ik vorig weekend de stad ben ingetrokken voor loads of vegan food (ze hebben mij ook uitgenodigd om naar daar af te reizen voor thanksgiving om ‘fake turkey’ te eten) en de bodies exposition. Dat was eigenlijk nog wel best een slimme combo aangezien ik na de expo niet direct zin had in de traditionele hamburger of chargrilled meat. Ik denk dat de 8.5 maand oude foetussen er misschien wel iets mee te maken hadden. Voor mensen met tijd of een reeds gevulde maag: http://www.bodiestheexhibition.com/ met het intro’ke krijgde wel een idee van the real thing. En Wow, het wordt moeilijker en moeilijker om in het Vlaams te denken.  Tis vooral engels –verrassing- en hollands, dankzij mijn twee Nederlandse buufjes (buren). Ik begrijp nu waarom overlopertjes als Jasper en Simon zo’n weird tussentaaltje ontwikkelen. Die oranjes verstaan je gewoon heel moeilijk… wel een grappig taaltje hoor! Ik ben een woordenboekje aan het aanleggen: Koorts krijgen bijvoorbeeld noemen zij een verhoging en uitdrukkingen als ‘een zooi’ of ‘een lauw plan’ zijn ook wel favoriet!

Verder moesten B’more en Long Island het een 6 dagen zonder ons doen want Sam en ik zijn afgereisd (dit woord is zeker gepast aangezien west <-> east coast –zeker als ze je langs de Mexicaanse golf, eigenlijk Houston/Texas, laten vliegen- toch een dag in beslag neemt. Echter geen verloren dag als je vliegtuigburen een self-made 86-jarige New Yorker, een business student uit Buenos Aires of een orthodoxe jood zijn, die trouwens geen moeite deed zijn zak uitzonderlijk slecht ruikend kosjer food uit mijn buurt te houden) naar California  om tijd door te brengen met Alix en Arne (Quizvraag: Wie zei ooit dat haakjes laf waren?). Een zeldzaamheid als onweerachtig regenweer strooide wel wat roet in het eten (hamburgers, what else, met gegrilde kip van hooters! Ok ik kan misschien wel blijven afgeven op hamburgers maar om effe met Nick in te stemmen, die mannen kunnen hier wel hamburgers bakken! Ze hebben deze culinaire underdog hier naar een higher level gebracht. En voor diegenen die zich ergeren aan het engels taaltje dat ik er hier tussen smijt, niemand verplicht u om verder te lezen en ik bereid me al mentaal voor op de ongetwijfeld lieflijke commentaren die in België zullen volgen.) Dus San Francisco: allerschattigste trammetjes, elkeen precies vanuit een andere staat ontvreemd… of gewoon van een ander universum zoals sommige er spacy uit zagen. Heuvels en heuvels en dus ook heel schone uitzichten met, met een beetje chance, een golden gate brigde in de mist. Hippies of nog erger: wannabe hippies. Nee, wij zijn fan van hippies! Want hippies hebben aandoenlijke bloemenkleedjesparadijzen en gitaarmuziek en kleurrijk geschilderde voorgevels en veel groen spul natuurlijk. Een welkome vakantie was het. Met dank aan onze groothartige hosts en aan Claudine die me met zoveel enthousiasme San Fran by night heeft laten ontdekken en daarmee ook alle favoriete plekjes van mijn broer, Frank en zus, Pia die SF een aantal jaren hunnen thuis hebben kunnen noemen.

Thuis. Ok tklint raar maar zoals ik hier aan mijn bureautje zit (omringd door stapels boeken, tijschriften, cd’s, post van jullie allerliefste allemaal,… omdat ik gedurfd heb het onbewoonde andere deel van mijn kamer – waar, zoals dusver duidelijk, nog altijd geen roommate huist- in te palmen met een postkaart aan de muur, een lampje en een paar boeken. Boetes zijn 100$. Daar wil ik voor op straat komen. Wat een onrecht!) dus zoals ik achter mijn bureau hier zit (gaat inderdaad wel raar klinken met al die onnodige intermezzo’s en haakjes) voel ik me wel thuis. Het idee aan mijn kamertje in schoten is me nog niet al te vaak spontaan in gedachten gesprongen. En hoewel mijn ‘suite’-(sure…) mate (voor wiens beschrijving ik naar mijn eerste blog verwijs) blijkbaar graag in haar eigen vuil en tussen lege coladozen leeft (en ook niet de minste schaamte vertoont als ik weeral eens haar vuilnis ga buiten zetten?) vind ik het hier best wel ok (Ik wou net zeggen dat thuis in schoten plots nimmer zo slecht klinkt maar dan bedacht ik… onzen Thomas is echt nog duuzd keer erger). Suitemate haar levensstijl spreekt trouwens radicaal de manier tegen waarop ze maniakaal haar handen wast na een toiletbezoek. Ik weet nog altijd niet wat daar precies elke keer gebeurt maar da’s één vieze uitslag die daar op haar polsen aan het ontwikkelen is.

Thuis, in de dorms hier, proberen ze verder het sociaal bestaan wat leven in te blazen (nodig aangezien de gemiddelde rechtenstudent, tegen het verkleuren van de bladeren, al met zijn bureaustoel vergroeid is) door avondjes als ‘gay and lesbian awareness night’ en dergelijke te organiseren.  Een excuus dus om vetrijk free food boven te halen en te discussiëren over gay marriage en de aanvaardbaarheid daarvan (geen gegeven!) Drankspellekes als beer (bud light) pong, kings en telephone pictionary  (waarvan ik de spelregels hier niet verder uit de doeken ga doen aangezien ik dit geniaal tijdverdrijf  ga patenteren eens ik terug in ons koud kikkerlandje ben) zijn ook ongekend populair.

Verder zijn er nog bezoekjes aan ‘the mall’ geweest, oeramerikaans dus, waarvoor ik verder naar onze kapitalistlovende verslaggever van dienst, Sam, verwijs. Voorbereidingen voor halloween (vrij onsuccesvolle aangezien alles uitgeleend en uitverkocht is en dat slutty nurse of bad cop voorlopig nog geen opties zijn) werden getroffen. Dat is hier namelijk bigger dan sinterklaas en de kerstman te samen! Wie zijn perspectief daaromtrent nog wil verruimen verwijs ik door naar Karolien haar leuke blogspot. De bezochte cafés aan de campusrand zijn nauwelijks vernoemenswaardig. Als ge der niet heen trekt om ne one-night-stand op te scharen is het wel voor de o-zo-entertainende small talk. Vreugde als ik nog eens mag uitleggen waar België precies ligt. Niet in Azië of Afrika want zo zie ik er niet uit. Een slimmerik had zijn geld nog ingezet op Amerika… maar helaas, Europa is het juiste antwoord. Ik ben maar wat aan het spotten natuurlijk. Het blijft hier nu eenmaal wel een universiteit dus de meerderheid trekt zich wel uit de slag. Ze zijn in ieder geval wel allemaal goed bekend met Belgian waffles! Elke keer opnieuw: Belgian waffles… ze hebben ze hier zelfs op campus, chewy als karton. Als ik degenen die effectief onzen heimat hebben bezocht hoor praten over ‘mannenken pis’ (da’s definitely nen dollar waard om ze dat te horen uitspreken!) besef ik pas hoe een fantastisch gevoel voor humor wij hebben, zwermen toeristen met hun camera’s, stapschoentjes en souvenirshopzakjes naar da belachelijk klein pissend manneke te sturen!

Ik hoop dat je niet te duizelig werd van al die haakjes. Slaap lekker of ja goeiemorgen België dus. Trouwens alle info over insider trading en misbruik van voorkennis in het effectenrecht blijven zeer welkom. Als ook Belgische chocolade en hartverscheurende liefdesbrieven aan mijn adres.

En voor ik het vergeet: Second wannabe-local-rule: Iedereen wil altijd maar weten hoe het met je gaat. Ik denk dat ik nog nooit een uitspraak zo vaak heb gehoord als ‘hey, what’s up’ of ‘how are you’. Maar dat is het em juist: ze willen helemaal niet weten hoe het met je gaat. Jullie weten natuurlijk ook dat dat enkel een begroeting is wat het interessant maakt te antwoorden met: ‘I’m actually really sad because my fish died’ or ‘I’m sad because I just watched a movie about WWII’or ‘I’m practicing my arts as a jedi’ (allez, een tromroffeltje voor deze mop) Ik ben het met mijn neef Luk eens dat dit veel aangenamer is dan elkaar als stukjes cellofaan voorbij te lopen op straat.

Zoen!

Sophie