Body and soul

Ahoi liefste thuisfront! En vele andere fans van over de hele wereld…

Ik dacht dat het nog eens tijd werd voor een update. Mijn verwaarloosde  casebooks liggen me vanavond weer zieltogend aan te staren omdat mijn voelsprieten weer helemaal richting jazz staan, dankzij mijn ‘awesome’ comboleden van the steven baker quartet hier op campus en dankzij Justin en Claire Binek, vocalists van Uarts, Philly, waarmee ik vorig weekend de stad ben ingetrokken voor loads of vegan food (ze hebben mij ook uitgenodigd om naar daar af te reizen voor thanksgiving om ‘fake turkey’ te eten) en de bodies exposition. Dat was eigenlijk nog wel best een slimme combo aangezien ik na de expo niet direct zin had in de traditionele hamburger of chargrilled meat. Ik denk dat de 8.5 maand oude foetussen er misschien wel iets mee te maken hadden. Voor mensen met tijd of een reeds gevulde maag: http://www.bodiestheexhibition.com/ met het intro’ke krijgde wel een idee van the real thing. En Wow, het wordt moeilijker en moeilijker om in het Vlaams te denken.  Tis vooral engels –verrassing- en hollands, dankzij mijn twee Nederlandse buufjes (buren). Ik begrijp nu waarom overlopertjes als Jasper en Simon zo’n weird tussentaaltje ontwikkelen. Die oranjes verstaan je gewoon heel moeilijk… wel een grappig taaltje hoor! Ik ben een woordenboekje aan het aanleggen: Koorts krijgen bijvoorbeeld noemen zij een verhoging en uitdrukkingen als ‘een zooi’ of ‘een lauw plan’ zijn ook wel favoriet!

Verder moesten B’more en Long Island het een 6 dagen zonder ons doen want Sam en ik zijn afgereisd (dit woord is zeker gepast aangezien west <-> east coast –zeker als ze je langs de Mexicaanse golf, eigenlijk Houston/Texas, laten vliegen- toch een dag in beslag neemt. Echter geen verloren dag als je vliegtuigburen een self-made 86-jarige New Yorker, een business student uit Buenos Aires of een orthodoxe jood zijn, die trouwens geen moeite deed zijn zak uitzonderlijk slecht ruikend kosjer food uit mijn buurt te houden) naar California  om tijd door te brengen met Alix en Arne (Quizvraag: Wie zei ooit dat haakjes laf waren?). Een zeldzaamheid als onweerachtig regenweer strooide wel wat roet in het eten (hamburgers, what else, met gegrilde kip van hooters! Ok ik kan misschien wel blijven afgeven op hamburgers maar om effe met Nick in te stemmen, die mannen kunnen hier wel hamburgers bakken! Ze hebben deze culinaire underdog hier naar een higher level gebracht. En voor diegenen die zich ergeren aan het engels taaltje dat ik er hier tussen smijt, niemand verplicht u om verder te lezen en ik bereid me al mentaal voor op de ongetwijfeld lieflijke commentaren die in België zullen volgen.) Dus San Francisco: allerschattigste trammetjes, elkeen precies vanuit een andere staat ontvreemd… of gewoon van een ander universum zoals sommige er spacy uit zagen. Heuvels en heuvels en dus ook heel schone uitzichten met, met een beetje chance, een golden gate brigde in de mist. Hippies of nog erger: wannabe hippies. Nee, wij zijn fan van hippies! Want hippies hebben aandoenlijke bloemenkleedjesparadijzen en gitaarmuziek en kleurrijk geschilderde voorgevels en veel groen spul natuurlijk. Een welkome vakantie was het. Met dank aan onze groothartige hosts en aan Claudine die me met zoveel enthousiasme San Fran by night heeft laten ontdekken en daarmee ook alle favoriete plekjes van mijn broer, Frank en zus, Pia die SF een aantal jaren hunnen thuis hebben kunnen noemen.

Thuis. Ok tklint raar maar zoals ik hier aan mijn bureautje zit (omringd door stapels boeken, tijschriften, cd’s, post van jullie allerliefste allemaal,… omdat ik gedurfd heb het onbewoonde andere deel van mijn kamer – waar, zoals dusver duidelijk, nog altijd geen roommate huist- in te palmen met een postkaart aan de muur, een lampje en een paar boeken. Boetes zijn 100$. Daar wil ik voor op straat komen. Wat een onrecht!) dus zoals ik achter mijn bureau hier zit (gaat inderdaad wel raar klinken met al die onnodige intermezzo’s en haakjes) voel ik me wel thuis. Het idee aan mijn kamertje in schoten is me nog niet al te vaak spontaan in gedachten gesprongen. En hoewel mijn ‘suite’-(sure…) mate (voor wiens beschrijving ik naar mijn eerste blog verwijs) blijkbaar graag in haar eigen vuil en tussen lege coladozen leeft (en ook niet de minste schaamte vertoont als ik weeral eens haar vuilnis ga buiten zetten?) vind ik het hier best wel ok (Ik wou net zeggen dat thuis in schoten plots nimmer zo slecht klinkt maar dan bedacht ik… onzen Thomas is echt nog duuzd keer erger). Suitemate haar levensstijl spreekt trouwens radicaal de manier tegen waarop ze maniakaal haar handen wast na een toiletbezoek. Ik weet nog altijd niet wat daar precies elke keer gebeurt maar da’s één vieze uitslag die daar op haar polsen aan het ontwikkelen is.

Thuis, in de dorms hier, proberen ze verder het sociaal bestaan wat leven in te blazen (nodig aangezien de gemiddelde rechtenstudent, tegen het verkleuren van de bladeren, al met zijn bureaustoel vergroeid is) door avondjes als ‘gay and lesbian awareness night’ en dergelijke te organiseren.  Een excuus dus om vetrijk free food boven te halen en te discussiëren over gay marriage en de aanvaardbaarheid daarvan (geen gegeven!) Drankspellekes als beer (bud light) pong, kings en telephone pictionary  (waarvan ik de spelregels hier niet verder uit de doeken ga doen aangezien ik dit geniaal tijdverdrijf  ga patenteren eens ik terug in ons koud kikkerlandje ben) zijn ook ongekend populair.

Verder zijn er nog bezoekjes aan ‘the mall’ geweest, oeramerikaans dus, waarvoor ik verder naar onze kapitalistlovende verslaggever van dienst, Sam, verwijs. Voorbereidingen voor halloween (vrij onsuccesvolle aangezien alles uitgeleend en uitverkocht is en dat slutty nurse of bad cop voorlopig nog geen opties zijn) werden getroffen. Dat is hier namelijk bigger dan sinterklaas en de kerstman te samen! Wie zijn perspectief daaromtrent nog wil verruimen verwijs ik door naar Karolien haar leuke blogspot. De bezochte cafés aan de campusrand zijn nauwelijks vernoemenswaardig. Als ge der niet heen trekt om ne one-night-stand op te scharen is het wel voor de o-zo-entertainende small talk. Vreugde als ik nog eens mag uitleggen waar België precies ligt. Niet in Azië of Afrika want zo zie ik er niet uit. Een slimmerik had zijn geld nog ingezet op Amerika… maar helaas, Europa is het juiste antwoord. Ik ben maar wat aan het spotten natuurlijk. Het blijft hier nu eenmaal wel een universiteit dus de meerderheid trekt zich wel uit de slag. Ze zijn in ieder geval wel allemaal goed bekend met Belgian waffles! Elke keer opnieuw: Belgian waffles… ze hebben ze hier zelfs op campus, chewy als karton. Als ik degenen die effectief onzen heimat hebben bezocht hoor praten over ‘mannenken pis’ (da’s definitely nen dollar waard om ze dat te horen uitspreken!) besef ik pas hoe een fantastisch gevoel voor humor wij hebben, zwermen toeristen met hun camera’s, stapschoentjes en souvenirshopzakjes naar da belachelijk klein pissend manneke te sturen!

Ik hoop dat je niet te duizelig werd van al die haakjes. Slaap lekker of ja goeiemorgen België dus. Trouwens alle info over insider trading en misbruik van voorkennis in het effectenrecht blijven zeer welkom. Als ook Belgische chocolade en hartverscheurende liefdesbrieven aan mijn adres.

En voor ik het vergeet: Second wannabe-local-rule: Iedereen wil altijd maar weten hoe het met je gaat. Ik denk dat ik nog nooit een uitspraak zo vaak heb gehoord als ‘hey, what’s up’ of ‘how are you’. Maar dat is het em juist: ze willen helemaal niet weten hoe het met je gaat. Jullie weten natuurlijk ook dat dat enkel een begroeting is wat het interessant maakt te antwoorden met: ‘I’m actually really sad because my fish died’ or ‘I’m sad because I just watched a movie about WWII’or ‘I’m practicing my arts as a jedi’ (allez, een tromroffeltje voor deze mop) Ik ben het met mijn neef Luk eens dat dit veel aangenamer is dan elkaar als stukjes cellofaan voorbij te lopen op straat.

Zoen!

Sophie

Autumn leaves

Oktober. Hoewel de kleur van de bladeren een prachtige NY autumn aankondigt kon ik nog gisteren in mijne bikini int gras een boekske liggen lezen. En met een boekske bedoel ik de killer casebook van intellectueel eigendomsrecht. Mijn eerste tussensemesters examen of mid term kondigt zich aan. Vandaar dat de spannende blogverhalen uitblijven en deze ook niet perse het bloed door u aderen zou doen razen… alhoewel.

Gisteren waren we met een bendeke van rechtenstudenten de schattige bars en iets minder schattige clubs (als in veel te ongodvruchtig geklede mensen die samen voor veel te lange tijd in tiolethokjes verdwenen en oude mannen in kostuum met maffia-allure –hebben we dan maar snel gebaild-) van soho gaan verkennen. Er was veel volk op straat en als ik iemand probeerde langs te lopen botste ik bijna letterlijk op celebrity nummer twee die net hetzelfde probeerde te doen. Hij is schoon, heel schoon! Zucht. Dit is het moment waarop ik moet gaan googlen. Acteur. Maakt graag babies. Brits. Tromgeroffel: Jude Law. Dat ene moment dat we elkaar recht in de ogen keken was pure magie. Ik ben er zeker van dat hij er hetzelfde over denkt! Ik denk dak na mijn mid terms is een filmpke ga huren.

Eigenlijk, na mijn mid term komt San Francisco: samen met Sam, Arne en Alix gaan bezoeken. Ik zal eerlijk gezegd blij zijn eens van deze campus af te komen voor een tijdje. Mijn medestudenten denken aan niet veel meer dan hun boeken en hun punten en verder is dit long island dorp een vrij zielloos hol. Buiten de campusmuren gaan is not done. Veel asfalt. Hangjongeren voor een bouwvallige liquorstore. En fastfoodketens: die rijzen in deze omgeving gracieus omhoog als paddenstoelen op gespleten schors. Je zou denken dat ik dat een beetje jammer vind maar het is zo’n ervaring. Dit is evenveel Amerika als Manhattan. Ik wou trouwens dat ik tijd had om me te vervelen maar alle reading assignments en een masterproefonderwerp waarvoor ik hier alle U.S. bronnen moet gaan uitputten vullen mijn agenda wel.

Maar zoals ik zei wordt het herfst en er zijn zoveel dingen die ik nog had willen doen onder een stralende zon: De rollercoaster van coney island, met een vriend naar zijn huis in de hamptons gaan en zoveel typische toeristen musts zoals het uitzicht van op de empire state. Heel erg is dat niet want wat ik al wel heb kunnen meemaken is uitgenodigd worden door onbekenden op een brooklyn trouwfeest met rock&roll in een bar met prachtig versierde tuin, ontbijten in nen echte amerikaanse dinner: gigantisch zoete pannekoeken van world guiness book of records omvang, kleine juxboxen aan elke tafel en een typisch amerikaans jaren 70 interieur, superleuk bal van de rechten en een bezoek aan de UN.

Al moet ik toegeven, sommige dagen word ik wakker en wil ik de dagen aftellen tot wanneer ik jullie allemaal terug zie, de klokken van de Sint Pieters basiliek terug kan horen en gewoon het straat over kan steken voor een bruin brood. There’s no place like home.

x

De wegwerpcultuur

Macht der gewoonte: het glas van het brik en plastic en karton scheiden. Daar staat de stapel melkkartons naast de plastic colaflessen me zielig aan te staren. Want als een echte Amerikaan gooi ik vanaf nu al mijn afval samen met het Kyoto protocol gewoon op een hoop. Misschien is het onterecht als ik gefrustreerd wordt van mijn suitemate die alle lichten gewoon de hele nacht door laat branden of het water van de douche al een kwartier op voorhand nonchalant laat lopen. Ik heb het gevoel dat deze mensen hier gewoon geen opvoeding in hebben gekregen. Veel nemen weinig geven. En alles is er ook op gericht om onmiddellijke behoeften te bevredigen.. of ze desnoods te creëren. Hier op long island is het duidelijk een uitdaging je ergens te bevinden waar je niet binnen de 10 min een vette hap fast food op u bord kunt krijgen. Deze wetenschap in combinatie met de gigantisch lange afstanden die zo typerend zijn voor Amerika. In de city mag je daar 5 min van maken.

Voor andere basisbehoeften zoals seksuele wordt op een heel andere manier naar oplossingen gezocht. Prostitutie is hier, uitgezonderd van twee staten, nog altijd integraal verboden. Hoewel Axelle Red daar misschien gelukkig om kan zijn zou het misschien de kans op drama’s zoals wat eergisteren op onze campus gebeurde kunnen verminderen. Een 18 jarig meisje werd hier op campus door 5 mannen verkracht. 4 waarvan 1 hofstra student zijn al opgepakt. Van dit nieuws wordt je wel effe ziek. Ik zou het aan de statistieken moeten overlaten maar na nog een gewelddadige overval op de campus gisteren en een vermoorde student in Yale krijg je wel het gevoel dat er iets serieus mis is met deze samenleving.

Zoals Sander zei lijk ik me precies veel te ergeren maar als ik hier al een belangrijke levensles heb meegekregen is het wel ‘go with the flow’. Dat belet me natuurlijk niet mijn ogen een beetje open te houden en kritisch te zijn of dit weekend pepperspray te gaan kopen in Chinatown. Of, nu dat ik er aan denk, ik kan ook gewoon naar de gun and ammo store op de hoek lopen (serieus 5 min van mijn voordeur naast de McDonalds en de Dunkin Donuts).

Maar Amerika maakt het ook goed met mij. NYC is fantastisch! We zijn in Williamsburg, Brooklyn naar een –weeral gratis en voor niets- festivalletje geweest. Het allermooiste uitzicht op Manhattan en een dj-set van Girltalk. Het weekend erna was er in Tompkins square park het Charlie Parker jazz festival (inderdaad free –as a bird- bird is the word!). Daar zijn we, na de Ensor expositie in het Moma onder een stralende zon naartoe getrokken. Met vlinders in de buik gaan luisteren naar Cedar Walton trio en onderweg een schattig vintage vestje gekocht voor 4$. Verder met Karolien nog in blue note naar Dave Holland en Chris potter gaan luisteren. Echt memorabel. Daarna zijn we met onze nieuwe vriend, John de trompettist afgedwaald naar smalls, een nog schattigere jazzkeet waar ik een babbeltje deed met Billy Hart die een paar weken daarvoor nog in jazz Middelheim met onze Toots had gespeeld. Ik ben hier eerlijk gezegd al trots geweest op mijn nationaliteit. Hoewel ik ze soms wel eens moet uitleggen dat Belgium niet de hoofdstad is van Brussels zijn James Ensor, onze streekbieren, Toots Thielemans en natuurlijk Kim Clijsters hier niet onbekend. Zondag in the Zebraroom van de lenox lounge in Harlem met Karolien standards gaan zingen en plannen gemaakt met de drummer van Annie Ross om een dezer dagen naar een van zijn gigs te komen.

Aangezien de Brit Henry Hudson zo’n 400 jaar geleden onder Hollandse vlag de Hudson rivier en daarmee NY ontdekte is het hier vorig weekend een oranje-blauw-wit-rood-met-sterretjes-en-klompen-en-gouda-feest geweest. Governers island werd voor de gelegenheid omgetoverd tot mini-Nederland. Armin Van Buuren kwam draaien en riep kroonprins en prinses Willem-Alexander en Maxima op het podium die spontaan begonnen mee te dansen. De oranjes werden gek. Verder deed NY ook zijn best er deze dagen extra netjes bij te lopen aangezien het the NY fashion week is. De upper east siders in Chanel, de aziaten in Vuiton, de soho crowd in Margiela en de rest van de modewereld komt nu samen in Bryant park.

Verdere van god losgerukte taferelen in het New Yorkse straatbeeld. Nogmaals enen hele schone afro-american die voor ons int midden van de straat zijn kleren begon uit te trekken, een dakloze die onder het onvoorzienbare gevaar van een naderende tram op de sporen was gaan zitten, Politievolk met grote guns aan wall street, marins, militairen, sheriffs en the air force in de meest typische traditionele uniforms, vrouwen die mannen zijn, mannen die vrouwen zijn en natuurlijk chihuahua’s in een handtas.

Hoewel er over hempstead hier buiten de criminality rate niet veel boeiends valt te vertellen heeft long island naast de lange afstanden en een bouwstijl van peperkoekenhuisjes prachtige stranden. Ik ben met mijn vriendinnetjes en mijn nieuwe goede vriend the U.S. constitution een dagje gaan zonnen op strand en zwemmen in een super woeste Atlantische oceaan.

Ok, dat was het ongeveer. Tis voor velen van jullie bijna weer zover: een heuglijk weerzien met de hans de wulfen en de christiaan engelsen van deze wereld. Veel succes daarmee! Soms ben ik in gedachten in de univstraat, aan de muinkkaai of op de graslei. Maar, buiten de twee dagen dat ik vrij ziek in mijn bed heb gelegen met wat achteraf niets minder dan the swine flu bleek te zijn (virus is door de hele campus gegaan) doe ik het goed hier in deze verrassend nieuwe wereld. Ik haal succesvol mijn rode sokken uit de witte was, sla massa’s groeten en fruit in en hou mijn hoofd boven water met alle reading assignments.

Veel liefs,

Xoxo

Sophie

bijzonder bezoek

Ik dacht niet dat dit verhaal kans maakte om op de blog te geraken aangezien die natuurlijk onbeperkt publiek raadpleegbaar is. Maar er is niets dat een beetje woordspel niet kan oplossen. Dit is het verhaal van Lars De Reavit.

Lang lang geleden in een ver ver land was er eens een jongen die duidelijk geen blijf wist met zichzelf. Zijn naam was Lars. Lars was de hartelijke, joviale man die zich met een ferme handdruk en een spontane babbel als vis in het water door de mazen van het sociale netwerk bewoog. Het feit dat je met Lars slechts een oppervlakkig gesprekje en een paar uitwisselingstips had gewisseld weerhoudt onze gewiekste vriend niet om zichzelf voor een aantal dagen bij te thuis uit te nodigen. We zitten nl. allemaal tezamen in hetzelfde erasmus-bootje. Allemaal goed en wel.

Aangezien de kans van zo’n verlicht bezoek dus groter is dan je denkt vond ik het aangewezen een kleine handleiding te schrijven. Zo gaat het in zijn werk.

Op een schone dinsdagavond krijg je plots een sms’je. Het bevat de mededeling dat niet-genodigde zijn intrede zal maken een uur na middernacht en het verzoek zijn bed te dekken en in ‘opperbest humeur’ te zijn. Zo gebeurt het ook en buiten het wekken van een zieke kotgenoot om 2u ’s nachts door het opzetten van muziek verloopt de eerste nacht ook heel vreedzaam.

Stap twee van onze handleiding ligt iets moeilijker. Je wil de volgende ochtend nl. niet met de heer De Reavit en je vrienden/kennissen of andere zelfstandig voelende en denkende mensen op een trein belanden. De kans bestaat erin dat hij ze verrast met onbetaalbare uitspraken als ‘alle Amerikanen zijn dom’ , ‘alle rechtenstudenten zijn snobist’ of nog eentje: ‘vrouwen beschikken over geen enkel creatief talent’. Inderdaad opbouwende kritiek is iets waar L.D.R. in uitblinkt. Recht voor de raap, recht door zee. Goed onderbouwd en genadeloos geeft hij zijn overspoten mening. Achter zich laat hij een pad van vertwijfeling en ontzag als hij verder schrijdt op de vleugels van zijn ongenadigheid.

Je doet er best aan hem daarna een dag uit het oog te verliezen, wat niet moeilijk is. Lars heeft er een handje van weg om, eens hij weer eens verzeild is in filosofische overpeinzingen, letterlijk en figuurlijk de weg te verliezen.

Als je hem ’s avonds terug tegen het lijft loopt (liefst deze keer niet letterlijk, dat zou niet goed zijn voor de gezondheid) kan de pret weer beginnen. In een stad als NY die bol staat van de mogelijkheden is het natuurlijk een kunst compromissen te sluiten als het op avondplanning aankomt. Voor L.D.R. is dit echter geen enkel probleem. Onbaatzuchtig en genereus als hij is laat hij zich meevoeren met de stroom en keurt het voorstel van de meerderheid onmiddellijk goed. Een Blues club in Greenwich, dat lijkt zo slecht nog niet. Nochtans, geheel onverwachts, nadat de muziek wordt ingezet beslist L.D.R. fervent te beginnen GSM’en. Teleurgesteld door uitblijvende reacties besluit hij dat ostentatief geeuwen het juiste signaal moet geven. Helaas, de desinteresse in zoveel aanstellerij zorgt ervoor dat hij even vastbesloten als gewoonlijk zijn 2 uur durende klaagzang inzet. Lars houdt van Rihanna, die hij bij thuiskomst om 1u uit zijn GSM speakers laat galmen, niet van Blues. Lars houdt van de overpoort, van clubs en van ‘populaire’ muziek. Tijdens de klaagzang is het aan te raden te doen alsof je luistert en je boodschappenlijst te maken of naar de sterren te kijken. Doch, dit doe je subtiel. L.D.R. is niet van de domste en als hij je doorheeft durft hij ook wel eens met grovere verwijten te strooien en woorden in je mond te leggen als ‘Je moet me niet veroordelen omdat ik niets van muziek ken’. Hij had zelfs kunnen zeggen dat ‘Rihanna van hetzelfde kaliber is als John Coltrane’ als hij wist wie John was, natuurlijk. Op de weg naar huis probeer je met een vriendelijk ontwijkende glimlach, tijdelijke hardhorigheid of acute migraineaanval de boot af te houden. Je hebt het gemaakt door stap drie. Proficiat.

Stap vier. Naarmate het einde van het hoog edel bezoek nadert stijgt ook de moeilijkheidsgraad van dit intermenselijk behendigheidsparcours. Je komt aan om 18u. Op deze manier heb je het overgeven van dronkenschap op een publieke plaats nabij Times Square ongeveer 5u geleden gemist. Pfieuw. Bij de rangschikking van de zetels tijdens de Broadway show probeer je zo ver mogelijk van de zijkant te zitten. Deze plaats wordt attentvol voorbehouden voor de heer De Reavit aangezien hij op deze manier zijn hoofd tegen de zijmuur kan leunen en zo de comfortabelste slaappositie kan vinden. Je bespaart je ook de meeste vernedering als de toneelmeester in het midden van het stuk verontwaardigende opmerkingen komt maken en L.D.R.’s camera in beslag neemt nadat hij in het midden van de scene, ondanks waarschuwingen, erop los flitste. Hij is verrassend listig. Hoewel je denkt dat hij voldaan zijn roes uitslaapt lukt hem het toch nog kwajongensstreken uit te steken.

Omdat het verdere verloop van de avond nog iets cultureels inhield vond hij het verkieslijk ettelijke uren in zijn eentje te gaan ronddwalen. Hij laat ons in een mist van onwetendheid als hij de mysterieuze woorden ‘gewoon Chillare’ gebruikt ter verduidelijking. Eens terug gelokaliseerd en op weg naar huis neemt hij nog enkele beslissingen die zelfs zijn fans (denk: kotgenoten als niet-nader genoemde VRG-fanaat X en niet-nader genoemde VRG-fanaat Y) met verstomming zullen slaan. Tegen een deur plassen in het openbaar tussen 7th ave en 43st mocht niet ontbreken. Zoals je ziet verlies je hem best niet uit het oog. Zelfs wanneer je denkt dat hij een meter achter je loopt is hij plots met een louche figuur aan het onderhandelen over een aantal grammen coke. Lars weet hoe dit moet. Hij vindt overal zijn weg, spreekt de taal van de straat en is niet bang van een losse babbel noch met een drukbezette politieagent noch met een paranoïde zwever.

Eind goed al goed. Net zoals zijn bezoek loopt ook deze handleiding ten einde. Op moment van schrijven ligt L.D.R. in de zetel in de kamer naast mij. Hij ruikt naar urine en bier. Een bedanking voor het logement is uitgebleven evenals elke andere vorm van menselijk en elementair respect.

Een samenvatting voor deze korte gids zou kunnen zijn: ‘Ban L.D.R. uit u persoonlijke levenssfeer’. Hoe groot u hart ook is, deze leegte is niet te vullen.

Felonies

Mannen vrouwen, waar blijven jullie reacties? Is mijn klein levensverhaal een verdwaalde meteoriet in cyberspace?

 

Veel spannend nieuws is er niet, wat zeker niet zal bijdragen aan jullie space-discovery. Na afscheid genomen te hebben van Ted Kennedey zijn we ons verdriet gaan vereten in Mc Donalds (zoals een echte Amerikaan past, pas ik mij aan aan de statistieken en is de kans dat mijn volgende maaltijd van de McDo komt 1/8 –for real-). De druk, zoals ik het in mijn vorig bericht had beschreven, heeft hier al zijn eerste slachtoffertje geveld. Sooa gaat aan het eind van deze week terug naar Korea om haar ouders het komende jaar vooral niet meer recht in het gezicht aan te kijken en het toprecord onderdanige buigingen te verbreken. Ze kon de competitieve studiesfeer niet aan en heeft haar spullen gepakt. Naar de stad trekken met ons zit er voor haar jammer genoeg ook niet in, hoewel ze nu toch geen les of werk meer heeft, aangezien het duidelijk is dat ze zichzelf moet straffen voor zulk ondermaats zwak gedrag. Ik wist niet dat 25 jarige Zuid-Koreanen zoveel weg hadden van 14^e eeuwse katholieken.

 

Verder zijn de undergrads stilaan de campus aant bevolken.. feest, nog meer onwetend en verdwaalde individuen.  Toch, ik voel me meer verbonden met hen dan logisch is aangezien elke druppel stimulerende drank evenals inkom tot clubs e.a. ons ontzegd wordt. Inderdaad: voor 18 november ben ik hier de zielige underaged uitzondering. Misschien maar goed ook, mijn lichaam protesteert al genoeg tegen mijn aanwezigheid hier. Ik blijf zo onwerkelijk veel slaap nodig hebben en mijn haar blijft als januarisneeuw naar beneden dwarrelen. Int slechtste geval zijn er nog altijd ondermaatse fratparties of frauduleuze technieken (zie binnenkort: “erasmusstudent vervalst ID – bewijsmateriaal uit internetblog” in de gazet)

 

Ik ga maar eens slapen en proberen mijn biologische klok juist te zetten zodat ik  mij morgen door de berg reading assignments kan werken. By the way, Texas is vervangen door China… dat veronderstel ik toch aangezien een paar dagen geleden de letters ‘Gong’ op de deur werden geplakt. Ik denk dat de cultureshock in ieder geval nu nog groter gaat zijn. Maar das niet per se negatief. Kben ondertussen al wel iets te gewend aan mijn single room. Ik ga al mijn studie-, slaap- en andere gewoontes moeten aanpassen binnenkort…

 

Ik hoop dat alles goed gaat met jullie.

 

Knuffels,

 

Sophie & the dead kennedys

 

p.s.: op een kleine 15min rijden van hier hebben ze vers gebakken brood –eureka-

land in zicht

hello spookjes,

19/8

Nieuws van de east coast.. Ik weet niet waar ‘k moet beginnen!

.. het weer?.. tis hier tropisch.. 35graden mss.. wat gecompenseerd wordt met eskimovriendelijke klaslokalen. Beetje sullig.. ik sleur de hele dag een wollentrui uit mijn ‘winterkoffer’ mee. Ma kben ondertussen al een beetje gewend aan de craziness.. en de grote contrasten.  Soms lijkt het hier een wereld waar niets thuis hoort en soms vindt alles zijn weg naar ‘hofstra law school’. Gewicht bv.: Sommigen zien eruit alsof ze elke dag een hele volbloedhengst naar binnen werken –en are they to blame? Groenten en fruit zijn hier even onbekend als samson en gerd- en andere zijn de overduidelijkste gevallen van eetstoornispatienten die ik ooit heb gezien. Een avondmaal met mijn suitemate Alex, een heel lief kind met wel lichtelijk nymfomane (quote: I will always be the big spoon) neigingen, bestaat uit een emmer(?!) gefrituurde kip a la KFC ma dan nog van een iets vettiger kaliber, brood uit een zak (het allerzoeste da ge ooit geproefd zult hebben) en een zak popcorn uit de microgolfoven. Yepa. Jullie zijn vast heel benieuwd hoe ik ga terugkomen.  Sporten is the key. De faciliteiten zijn hier super! Fitness, yogalessen, een olympisch zwembad, restaurants, boekenwinkels, theaterzalen, enorme met schoon volk gevulde voetbalvelden, you name it.

Over mijn kot: Tis heel netjes en zeker groot genoeg. Kweet dak geen paleis had mogen verwachten, nochtans voor da bedrag… ben wel heel benieuwd naar mijn roommate, die is er nog altijd niet. ‘haar naam is Nathalie en ze is van San Antonio… Texas’ als ik dat hier zeg krijg ik een standaard glimlachje dat zegt ‘aw, I feel sorry for you’ or ‘you’ll be okey’ I figured ofwel deel ik het volgende half jaar met een conservatieve bushlover ofwel een openminded lesbo die hare ranch en cowboyheads beu gezien was (en kzet in vgl dan met plezier mijn geld in op die laatse). Just joking, we’ll see. Wie weet valt het gwn wel mee.

Over de lessen: die beginnen morgen pas for real ma iedereen is al like crazy aant blokken. Ik zou het ook doen hoor als ik op mijn 25 per jaar met een dik half miljoen studentenleningen op mijn naam zou staan. Ma het contrast tussen mezelf die nog volledig in vakantiemodus is en niet kan wachten om de city in te trekken en Sooa mijn koreaanse buur/vriendin die elke morgen om 4u opstaat om haar lessen voor te bereiden is weeral groot. De sfeer is heel anders. Iedereen is enorm gemotiveerd en ambitieus en da uit zich op een heel verschillende manier. Netwerken bv, daar is het echt om te doen! handjes schudden de klok rond en een resem small talk uit u mouw schudden waar  onze politici u tegen kunt zeggen. Na een week introductiedagen werd ik er eerlijk gezegd een beetje ziek van ook omdat het vaak enorm moeilijk is om die grens van praatjes te overschrijden en het eens echt over iets te hebben. Nog zoiets: extra-curriculaire activiteiten. Ik ken er ondertussen al een paar die zich ‘dik tegen hun goesting’ naar de redactie van hun universiteitskrantje, hun gemeenschapswerk als ‘immigranten-leren-lezen’ of zelfs hun voetbaltraining slepen. Zonder schroom: ‘because I need this stuff to put on my resume’. En dan reputatie. Echt, de druk die de studenten hier ondergaan is echt van een heel andere dimensie dan bij ons. De enorme leningen, de ranking (want een B is niet een B omdat je een x aantal goeie antwoorden hebt, maar omdat je x aantal keer beter bent dan de andere van u jaar!) en dan the bar-exam om aan de balie te geraken.. elke boete, schorsing van u middelbare school, hobbel in de weg van u impecabel leven moet worden geregistreerd. Been in a barfight? Dan kunde het mss al vergeten om advocaat te worden. Blijkbaar omdat, ge kunt het al raden, de advocaten hier gewoonweg geen goeie reputatie hebben. Ethiek is hier big. De rechtenstudies zijn er dan ook uitsluitend op gericht om aan de bak te geraken (met een zo hoog mogelijk salaris of course). Law school is to become a lawyer, niets anders.

20/8

Niet gedacht al zoveel van een naakt mannenlijf te zien zo vroeg op het semester.. gisteren zaten we een paar kamers verder toen er aan de overkant, in het ander gebouw (dat aan de gedetailleerde beschrijving die niet volgt, blijkbaar echt niet zo ver weg was..) een chubby ongewassen individu in de lichtbak van zijn kamer zonder gesloten gordijnen in zijne pure aan het paraderen was.  Dat was bijna even grappig als de reacties van mijn vrienden. Jo die gwn de deur uitstormde van pure shock en achteraf met een piepstemmetje vroeg of hij echt wel zeker weg was alsof ze juist de boogeyman gezien had. Sean die zich  achter de muur verstopte en Carina en ik die gwn keihard lachten waarop the naked, die ons ondertussen opgemerkt had, aan de overkant aan zijn ‘silly whiteman’s dance’ begon.. kweet ni ofda ge u daar iets bij kunt voorstellen maar het was iets te expliciet dan me lief was.

Inderdaad. We have our own ugly naked guy! Nu nog opzoek naar een ‘yeah-come-on-Will-take-of-your-shirt-and-tell-us’.

Nog straffe verhalen? Kheb mijn eerste celebrity al gespot. Jammer genoeg eentje wiens handtekening alleen mijn broertje blij zou maken.. alhoewel. Zondag waren we naar The summer stage (gratis concertjes met walkman, dinosaur jr,.. in central park) geweest en daar zagen we de onmiskenbare zelfnoegzame smile van johnny knoxville die met zijn lelijk platsnuitig monsterhondje aan het wandelen was.

Andere sfeerbeelden: ruige beren van mannen in oranje jumpsuits met een ketting aan hun poot die languit tijdens hun pauze in het gras liggen voor een of ander publiek gebouw. Daarnaast de county-sherrif compleet met hoed, vuil amerikaans accent en stervormige badge op zijn borstkas. ‘community-service’.

Ook nog: een backstreetboy die aan de overkant van het perron vant treinstation helemaal in zijn eentje aan het dansen is en zwaar religieuze teksten rapt alsof hij net door Gods licht geraakt is. en vooral: niemand die nog maar een seconde daarvan opkijkt!

Nog eentje: een strakgetrainde jamaicaan die jong en oud leert hoelahoepen in central park, for the fun of it. Dat past in zijn eigen making-the-world-a-better-place-project.

Filmpjes en foto’s zijn in aantocht.

Nog effe iets over het vertrek en afscheid. Bedankt om allemaal nog eens jullie lieve snuitjes te laten zien. Kheb echt van iedereen me een warm hart kunnen afscheid nemen en dat maakt het allemaal zoveel makkelijker! Op het vliegtuig zat ik naast, voor wie hem kent, Nick pelicaen. Echt straf, wa is de kans? Supertoffe gast die al 3 jaar in conneticut woont en quasi-profvoetballen combineert met studies in business. JFK dan om het met de woorden van Sam te zeggen is 1 hol! Ik kwam recht van het vliegtuig in een zielig gangetje met knipperende TL-lampen en stinkend afgebladerd behangpapier (Ik dacht echtwaar + 1 punt voor Zaventem en onze customs). Daarna volgde de o zo voorspelbare dans van de gekleurde papieren en de immigratieloketten. Enfin, eind goed al goed. Ik, mijn lippenbalsem, deo, christal med en handgranaten zijn veilig in America, country of hope and freedom geraakt. Ik gun mezelf nog een week van vakkenshoppen (heb me voor veel te veel ingeschreven aangezien ik niet kon kiezen-ni van mijn gewoontes-) vooraleer ik de oorlog verklaar me het kantoor van Els Demyttenaere en hare papiermolen.

Ik mis jullie. Heb al een hele lijn foto’s aan de muren hangen. En aangezien ik in een nieuw gebouw met ultragevoelige rookdetectoren zit heb ik, zoals beloofd, jullie afscheidsbriefjes en fotootjes al standaard min 1 keer per dag uit een ‘brandend gebouw’ moeten redden.

Maar ik ben niet van de wereld. Harde bewijzen:

mijn adres hier is:

Graduate Residence Hall, Room 510B

400 Hofstra university

Hempstead, NY 11549

Mijn amerikaans GSM-nummer:

(+1) 516-652-2225

First ‘wanna-be-a-local’ rule: squirrels worden hier gezien als vuile ratten die echt liever platgestampt worden. So don’t go all: that’s so cute!

Tot mails, blogs, skypes, facebooks,

        

Sweet little kisses,

Sophie

Vanuit the US&A